De opwindvogel kronieken, geschreven
door Haruki Murakami (oorspronkelijke titel Nejimakidori kuronikuru Tokio 1994), vertaling door Jacques Westerhoven (1e druk Nederlandse uitgave 2003), ISBN 9045010615, gebonden, 864 pagina's.
De hoofdpersoon, Tōru Okada, komt na zijn ontslagname bij een advocatenkantoor in de spiraal van de opwindvogel terecht. Die maakt een geluid alsof hij de veren van de wereld opwindt. Tōru besluit die naam ook voor zichzelf te gebruiken. Daardoor heeft alles wat hij voor zichzelf doet niet slechts invloed op hemzelf, maar grijpt in in het grotere geheel, waardoor hij in staat is zijn land te redden van een dictator.
De spiraal leidt hem naar twee geheimzinnige, heldervoelen-de zussen die hem vergezellen bij zijn zoektocht naar de kat en zijn vrouw. Die laatste twee zijn (niet gelijktijdig) bij hem weglopen. Tijdens zijn zoektocht ontdekt hij een droogstaande put die hem naar zijn diepste kern brengt. En vanuit die kern weet hij dat hij er letterlijk alles voor over heeft om zijn vrouw terug te winnen.
Het verblijf in de put doet me denken aan de dood van de sjamaan. In vroegere tijden moesten leerling-sjamanen een test ondergaan. Zij moesten ergens hun eigen graf graven en daar de nacht doorbrengen.
De opwindvogel wordt tot het uiterste met zichzelf gecon-fronteerd wanneer hij langere tijd in de put verblijft. Daar-door raakt hij uiteindelijk in een andere bewustzijnstoestand en vindt hij de ultieme kracht in zichzelf, de kracht om te overwinnen.
Ik heb het boek bijna in één ruk uitgelezen, zo werd ik erdoor gegrepen. Een absolute aanrader. Het doet mij denken aan een ui; hoe meer lagen zichtbaar worden, hoe interessanter het wordt.
De spiraal leidt hem naar twee geheimzinnige, heldervoelen-de zussen die hem vergezellen bij zijn zoektocht naar de kat en zijn vrouw. Die laatste twee zijn (niet gelijktijdig) bij hem weglopen. Tijdens zijn zoektocht ontdekt hij een droogstaande put die hem naar zijn diepste kern brengt. En vanuit die kern weet hij dat hij er letterlijk alles voor over heeft om zijn vrouw terug te winnen.
Het verblijf in de put doet me denken aan de dood van de sjamaan. In vroegere tijden moesten leerling-sjamanen een test ondergaan. Zij moesten ergens hun eigen graf graven en daar de nacht doorbrengen.
De opwindvogel wordt tot het uiterste met zichzelf gecon-fronteerd wanneer hij langere tijd in de put verblijft. Daar-door raakt hij uiteindelijk in een andere bewustzijnstoestand en vindt hij de ultieme kracht in zichzelf, de kracht om te overwinnen.
Ik heb het boek bijna in één ruk uitgelezen, zo werd ik erdoor gegrepen. Een absolute aanrader. Het doet mij denken aan een ui; hoe meer lagen zichtbaar worden, hoe interessanter het wordt.
Meer informatie over Haruki Murakami
Geen opmerkingen:
Een reactie posten