Weemoed

Traag glijden de dagen voorbij,
vol spijt en melancholie
een spoor van moedeloosheid
achterlatend.

Geluk schijnt voor altijd verdwenen
te zijn, opgelost, in het niets.
De zon is ondergegaan, maar
de maan is niet opgekomen.
Beiden laten de wereld
in duisternis achter.

Mijn leven, mijn hoop
is gehuld
in een mist van weemoed,
mij wordt alleen leegte
geopenbaard.

Het is herfst in mijn leven,
het seizoen van de weemoed
en ik zal verdwijnen
onder de grond
om mij te verbergen
en de mist te ontvluchten.

En ik zal pas bovenkomen als
de zon weer schijnt,
want dan zal mijn hoop weer leven.


14 september 1983