Binden en verlaten

Een paar dagen geleden begon ik met het herlezen van I.M. van Connie Palmen. Net als eerdere keren ben ik meteen in de ban van het boek. Maar het lijkt of ik er nu meer aan toe ben om te vatten waar het over gaat. Niet alleen over een liefdesrelatie, al loopt die als een wild kloppende ader door het verhaal.

Het "waarom van het handelen" is wat ik uit het boek wil pakken en oplichten. Hoe komt het dat wij doen wat wij doen en waarom doen wij het juist op onze manier?
Als ik deze vragen aan de hand van het boek wil beantwoorden, kom ik terecht bij thema's als bindingsangst en verlatingsangst, die soms hand in hand lijken te gaan.

En meteen komen de volgende vragen bij mij op. Hoe kunnen wij ons bevrijden van deze angsten? Zal het ons ooit lukken om ze achter ons te laten?
Wanneer je weet waarom je last hebt van bindings- en/of verlatingsangst ben je al een eind op weg. Het kunnen verklaren van "waarom iets is", is mooi, maar dan. Wat ga je daar mee doen? Helpt het met het oplossen van het "probleem"?

Wellicht is het herprogrammeren van jezelf daarvoor een manier. Als je jezelf maar lang genoeg vertelt dat het niet nodig is om bang te zijn, dat je goed bent zoals je bent en dat het vooral gaat om wat jíj van jezelf vindt en niet de ander, ga je het misschien uiteindelijk geloven. Wordt het een automatisme om "zo" te denken. En kun je je eindelijk binden zonder bang te zijn om verlaten te worden.