De natuur volgen

Grillig vind ik haar de laatste tijd, de natuur. Sneeuw met Pasen, flink warme periodes afgewisseld met ijzige kou. Een winterjas is te warm, maar korte mouwen weer is het ook nog niet.
Zit het er al aan te komen? Ik weet het niet, wat ze gaat doen, de natuur. Maar voel wel een belofte in de lucht. Van moois dat gaat komen.

Na een helende massage op de 1e april (wat ik weer prachtig symbolisch vond, die datum) brak er iets open in mijn lijf, een griep die overtollige, onnodige ballast naar buiten bracht.
Daarna kwam een week van flink klussen in huis, van die dingen doen die ik al langere tijd uitstelde, omdat ik er tegen op zag.

Vanaf vandaag zit ik aan de lijsten. Lijsten van dingen die ik wil doen. Lange lijsten. Die ik indeel in periodes. Een deel voor vandaag, een deel voor de komende week en andere dingen voor de komende maand(en). Morgen weer een nieuwe lijst.
Simpelweg om discipline te kweken, om mijzelf een schop onder de kont te geven. Omdat ik weet dat ik het voor mezelf makkelijker maak als ik op papier heb staan wat ik wil doen. Omdat het anders misschien wel bij denken en plannen maken blijft.

Ik wil wat in mijn hoofd zit, omzetten in daden. Dat past naar mijn gevoel bij deze tijd. De knoppen zijn aan het ontbloesemen.
Ik mag aan het werk voor de komende oogst. Tijd om aan de slag te gaan. Om de uitlopers die al in het vroege voorjaar te zien waren te voeden, zodat ze de komende tijd blijven kleuren en geuren.

Grillig als de natuur was de afgelopen periode voor mij. Op en af, soms omhoog, soms ook weer even hard omlaag. Maar er zit wel een stijgende lijn in. Hoe dan ook.