24 & 25 april 2009 in Amsterdam
Sebastian Holzhuber en Dineke Huizenga
Toen ik voor het eerst van deze workshop hoorde in oktober 2008, voelde ik me meteen aangetrokken om deel te nemen. En toch was het de tijd nog niet, ik moest nog het een en ander aan voorwerk doen.
In november daarna ben ik begonnen dat werk in kaart te brengen door middel van het tekenen van een boom die mijzelf verbeeldt. Een klus die niet in een paar weken geklaard was, zoals ik in eerste instantie dacht. Eind februari dit jaar was de boom klaar. Was hij helemaal goed, helemaal zoals ik op dat moment was. Ik was er blij mee, ik werd gelukkig van het kijken naar de boom, naar mijzelf.
De tussenliggende periode bestond uit een aantal dieptepunten, momenten waarvan ik dacht dat ik niet dieper meer kon en waarbij ik enorm twijfelde aan mijn levensvatbaarheid. Zou ik dit proces wel overleven?
Maar ik ben weer overeind gekrabbeld, zoals ik mijn hele leven heb gedaan, want opgeven kan ik niet, wil ik ook helemaal niet.
En nu is er een nieuwe tekening, die wederom mijzelf verbeeldt, maar dit keer meer lijkt, minder tekst en thema's nodig heeft, misschien zelfs wel helemaal niet.
Mijn contouren, heel breed over de pagina, met binnenin een enorme, goudkleurige spiraal.
Nu wordt het tijd die spiraal naar buiten te brengen. Dat gaat gebeuren in stappen.
Eerst ga ik deze workshop volgen. Want ik ben nog lang niet klaar. In wezen zal mijn zoektocht naar heelheid nooit eindigen. Wel leer ik gaandeweg steeds beter hoe ik de obstakels op mijn pad (die ik zelf heb opgeworpen) kan ruimen. Dat lukt ook steeds sneller. En dat scheelt. Het voelt alsof ik steeds beter in mijn schoenen ga passen.
Rest mij voor nu alleen nog het thema van de workshop na te volgen:
Wie de verwondingen van het leven bij zichzelf weet te helen, kan ze transformeren tot kracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten